از دست رفتن نورون ها می تواند به سكته مغزی منجر شود
كوتاه كننده لینك: سلول های نورون در اثر مشكلات گوناگونی از بین می روند و می توانند به مرگ سلول های مغز و سكته منجر شوند.
به گزارش كوتاه كننده لینك به نقل از ایسنا و به نقل از یورك الرت، دكتر "اِمین سكرداگ" (Emine Sekerdag)، نویسنده این مقاله می نویسد: از دست دادن سلول های نورون می تواند به مرگ سلول ها و "آستروسیت ها"(astrocytes) – یاخته های ستاره شكل مغز و طناب نخاعی- منجر شود و نهایتا به ماه سفید مغز لطمه برساند.
ماده سفید(White matter)، یكی از بخش های سیستم عصبی مركزی است كه بخش اصلی مغز و بخش سطحی نخاع را تشكیل می دهد و عموما سلول های گلیال و آكسون های میلینه را در بر دارد. این آكسون ها، پیام ها را از مخ به سایر بخش های سیستم عصبی منتقل می كنند.
مشكلاتی مانند "ایسكمی"(Ischemia)، "سكته هموراژیك"(hemorrhagic stroke) و یا "خونریزی زیر عنكبوتیه" (SAH) می توانند رسیدن جریان خون به نورون ها را تحت تاثیر قرار دهند.
ایسكمی، در اصطلاح پزشكی به كم رسیدن خون به اندام یا ناحیه ای از بدن گفته میگردد. این مشكل، به كمبود اكسیژن و مواد مغذی در بخش هایی از بدن می انجامد و موجب لطمه به بافت ها یا سوء كاركرد اندام میگردد.
سكته های مغزی هموراژیك، زمانی رخ می دهند كه یك سرخرگ در داخل یا روی سطح مغز پاره شود و بافت مغز را غرق خون كند. از آنجائیكه رگ پاره شده، بخشی از رگ های خون رسانی كننده بافت مغز است، بخشی از بافت مغزی، منبع خون رسان خودرا از دست می دهد. همین طور امكان دارد خونریزی، به ایجاد فشار و یا تورم در داخل و یا روی مغز منجر شود. علاوه بر این، فعالیت رگ های خونی مجاور باز مختل میگردد و آنها با پاره شدن آغازین رگ، تحت فشار قرار می گیرند. شدت سكته مغزی به میزان خونریزی بستگی دارد.
خونریزی زیر عنكبوتیه، نوعی خونریزی مغزی است كه معمولا به سبب لطمه های مغزی احداث میگردد. در مواردی علت آن، پارگی آنوریسم های مغزی یا اختلالات مادرزادی وریدی شریانی در مغز است. افزایش فشار خون، شرایط افزایش دهنده استروژن و مصرف مواد می توانند از فاكتورهای خطر این نوع خون ریزی باشند.
دكتر سكرداگ می گوید: درمان های جدید سكته، روش هایی مانند بازگرداندن كنترل جریان خون را در بر دارند اما كاربرد این درمان ها به سبب محدودیت زمانی فعالیت زیستی "داروهای قدرتمند ضدانعقاد" یا "ترومبولیتیك" (thrombolytic) محدود است.
این مقاله، در مجله "Current Neuropharmacology" به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان gph در مورد این مطلب