کشف پروتئین قاتلی که موجب سرطان لوزالمعده می شود
کوتاه کننده لینک: سرطان لوزالمعده یکی از کشنده ترین انواع سرطان است که میزان بقای آن حدود ده درصد است. حالا دانشمندان یک پروتئین قاتل را کشف کرده اند که سبب مبتلاشدن به این نوع سرطان می شود.
به گزارش کوتاه کننده لینک به نقل از ایسنا و به نقل از اس ای، سرطان لوزالمعده یا پانکراس احیانا کشنده ترین شکل سرطان است. این سرطان که به آسانی تشخیص داده نمی گردد، تنها زمانی که به آخرین مراحل خود رسیده باشد، آغاز به خودنمایی می کند. درمان سرطان لوزالمعده نیز دشوا و محدود است، بنا بر این است که حدودا در همه موارد، بیماران بیش از پنج سال فرصت ندارند.
تحقیقات و تحقیقات حول این سرطان و درمان آن هر چند آهسته پیش می رود، اما به شکل مستمر ادامه دارد. به عنوان مثال بتازگی دانشمندان یک دستگاه کوچک برای رساندن داروها بطور مستقیم به تومور پانکراس ساخته اند که به نوبه خود اندازه تومور سرطانی را می کاهد یا سال گذشته، گروه دیگری از پژوهشگران مولکولی را کشف کردند که سلول های سرطانی را هدف قرار می دهد و از بین می برد.
در صورتیکه همه این کارها شاهکارهای شایان توجهی هستند، اما هنوز هیچ درمان قطعی برای سرطان پانکراس توسعه نیافته است.
حالا در کشف جدیدی که می تواند ما را به تشخیص سریع این نوع سرطان نزدیک تر کند، گروهی از پژوهشگران لابراتوار Cold Spring Harbor (CSHL) در نیویورک توانسته اند میزان پروتئینی را که موجب شروع و تسریع تشکیل تومورهای لوزالمعده می شود، به صفر برسانند.
این گروه نقش پیوند RNA را که یک پروسه ژنتیکی پیش از تولید پروتئین است و در سرطان پانکراس اتفاق می افتد، بررسی کردند.
پژوهشگران پروتئینی به نام SRSF1 را یافتند که به تنظیم پروسه پیوند RNA کمک می نماید. آنها دریافتند که سطوح بالای SRSF1 موجب التهابی می شود که به پانکراتیت نیز مشهور است.
سطح SRSF1 در بدن باید در یک سطح مشخص باقی بماند و طیف وسیعی از ژن ها و پروتئین ها فقط برای رسیدن به این سطح مشخص از این پروتئین با هم کار می کنند، اما همانطور که می دانیم، به سبب عوامل متعدد، این روند گاهی اوقات می تواند نامنظم باشد که متأسفانه سبب التهاب می شود و اغلب منجر به تشکیل تومورهای آدنوکارسینوم مجرای پانکراس (PDAC) می شود.
تومورهای آدنوکارسینوم مجرای پانکراس یا PDAC نه فقط تهاجمی ترین نوع سرطان است، بلکه شایع ترین نوع سرطان پانکراس است و بیش از 90 درصد از بیماران مبتلا به آن در عرض پنج سال بعد از تشخیص قربانی می شوند.
دانشمندان مطالعه خودرا در یک مدل حیوانی انجام دادند و دریافتند که وقتی SRSF1 به سطح طبیعی بازمی گردد، ارگانوئیدها (نسخه های کوچک تومورها) از رشد بازمی ایستند.
پروفسور آدریان کرینر از CSHL می گوید: PDAC اغلب برای درمان هایی مانند شیمی درمانی و جراحی بسیار دیر تشخیص داده می شود. اما اگر بتوانیم مکانیسم های ژنتیکی اساسی PDAC را به وضوح درک نماییم، ممکنست به تشخیص های اولیه و انواع جدیدی از درمان ها منجر شود.
وی می گوید که هنوز کارهای زیادی باید صورت گیرد تا مزایای این پژوهش نمایان شود.
منبع: كوتاه كننده لینك
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان gph در مورد این مطلب