ستاره های سیاره کش که جنایت خودرا می پوشانند
کوتاه کننده لینک: بنظر می رسد ستاره هایی که سیاره ها را می بلعند، می توانند از دید ما پنهان بمانند و ستاره شناسان اهتمام در شناسایی آنها دارند.
به گزارش کوتاه کننده لینک به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ستاره ها بر خلاف اینکه اغلب مانند یک مادر برای پرورش سیاره ها عمل می کنند، اما گاهی اوقات نیز خائن و خشن می شوند و فرزندان خودرا می بلعند و با گذشت زمان، شواهد این جنایت در هسته ستاره فرو می رود و دیگر هیچ گاه قابل مشاهده نیست.
اما حالا اخترشناسان به راهی برای شناسایی این ستاره های قاتل دست پیدا کرده اند و متوجه شده اند که چقدر زمان می برد تا شواهد این اتفاق از بین برود.
وقتی ستاره ها گرسنه می شوند
ستارگان بطور بالقوه می توانند سیاره های خودرا در مراحل مختلفی از چرخه زندگی ستاره ای از بین ببرند. بااینکه اخترشناسان ترجیح می دهند از اصطلاح "بلعیدن" برای این مساله استفاده نمایند. در آخر این چرخه، زمانی که ستارگان معمولی شبیه به خورشید در آستانه نابودی و مرگ قرار می گیرند، متورم و قرمز می شوند و تبدیل به ستاره های غول پیکر یا ابرغول می شوند.
وقتی این اتفاق رخ می دهد، هر سیاره ای که به اندازه کافی بدشانس باشد که در نزدیکی ستاره میزبان خود باشد، بلعیده می شود. سیاره های بیرونی آن منظومه نیز ممکنست لطمه ببینند، برای اینکه تغییر چشم انداز گرانشی ناشی از تشنج های یک ستاره ی درحال مرگ می تواند سیاره ها را به سمت ستاره مادر خود بفرستد.
چنین سرنوشتی در حدود ۴.۵ میلیارد سال بعد برای منظومه شمسی خودمان نیز رقم خواهد خورد، زمانی که خورشید، سیاره های عطارد، زهره و احیانا زمین را نابود خواهدنمود.
اما ستاره فقط در دوران پیری خود دست به قتل سیاره ها نمی زند، بلکه زمانی که ستاره ها جوان هستند نیز این اتفاق می تواند رخ دهد. روزهای اولیه شکل گیری یک منظومه خورشیدی دورانی بسیار خشن است. یک پیش ستاره در دل خود هم از نظر دما و هم از نظر چگالی رشد می کند، اما این رشد به گونه ای نامنظم رخ می دهد و گاهی طوفان های شدید پلاسمایی را به بیرون از سطح ستاره پرتاب می کند.
در عین حال، سیاره های واقع در اطراف این ستاره آغاز به تکامل می کنند و سیاره های کوچک تر با یکدیگر برخورد می کنند و از نظر گرانشی یکدیگر را بی ثبات می کنند و بطور کلی در کوشش برای تبدیل شدن به سیاره های کامل هستند. بطور طبیعی، تمام این هیاهو مقداری از مواد را از منظومه بیرون می راند و مواد دیگر به سمت ستاره درحال شکل گیری جریان می یابند.
نقش فلزات در دستگیری قاتل
این هجومِ موادِ سیاره ساز به ستاره مرکزی منظومه می تواند آهسته یا سریع باشد. در بعضی موارد، قطره ای ثابت از عناصر سنگین در طول میلیونها سال راه خودرا به سمت ستاره باز می کند که در این صورت، کمتر به شکل یک قتل آشکار سیاره ای است و بیشتر شبیه خفه کردن و بلعیدن آهسته مواد لازم برای ساختن سیاره های بیشتر یا بزرگ تر در اطراف یک ستاره است.
در موارد دیگر، یک سیاره کامل دقیقاً با ستاره برخورد می کند و در یک چشم به هم زدن کاملاً ناپدید می شود.
انرژی وحشیانه و دمای داغ درون یک ستاره برای نابودی کامل یک سیاره کافی است و این تازه در صورتی است که سیاره از ورود به جو ستاره میزبان خود جان سالم به در ببرد و توسط نیروهای جزر و مد گرانشی اطراف ستاره تکه تکه نشود.
گفتنی ست که در چنین سناریویی، یک سیاره به اندازه زمین تنها در عرض چند سال بطور کامل بلعیده خواهد شد.
تنها شواهد باقیمانده در خصوص این که یک ستاره یکی از سیاره های خودرا کشته است، فراوانی فلزات است، به این مفهوم که ستاره شناسان، عنصرهای سنگین تر از هلیوم را شناسایی می کنند که عناصری مانند سیلیکون، اکسیژن و کربن هستند که سیاره ها برای رشد به آنها نیاز دارند.
با گذشت زمان، فلزات غرق شده به آرامی راه خودرا به قلب ستاره پیدا می کنند، برای اینکه این عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم هستند که بخش عظیمی از سطح یک ستاره را می سازند.
ستاره شناسان فقط می توانند برمبنای آن چه روی سطح ستاره است، تعیین کنند که از چه چیزی تولید شده است، برای اینکه سطح ستاره تنها قسمتی از ستاره است که نور ساطع می کند و از رد پای طیفی آن نور است که دانشمندان می توانند بفهمند چه عناصری درون یک ستاره وجود دارد.
بدین سبب هنگامی که فلزات به اعماق ستاره فرو می روند، دیگر هیچ شواهدی از جنایات گذشته ستاره پیش چشمان کنجکاو ستاره شناسان نخواهد بود.
تناقض دوگانه
این پوشش کیهانی چقدر طول می کشد؟ تخمین های اولیه برمبنای پخش شدگی فلزات درون یک ستاره، میلیاردها سال یا بیشتر را نشان می داد، به این مفهوم که هر ستاره ای که بتوانیم آنرا با این مشخصات رصد نماییم، نمی تواند پنهان شود.
اما پژوهش جدیدی که برای انتشار در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society ارائه شده است، رویکرد ظریف تری را در پیش گرفته است. پژوهشگران در کوشش برای یک محاسبه دقیق از مدت زمانی که شواهد چنین رویدادی می توانند باقی بمانند، ده ها ستاره شبیه سازی شده و موقعیت هایی را شبیه سازی کردند که چگونگی و این که چه زمانی ستاره ها می توانند سیاره های خودرا ببلعند، مشخص می کرد.
آنها در شبیه سازی های خود این واقعیت را در نظر گرفتند که مواد غنی شده با فلز درون یک ستاره، چگالی متفاوتی نسبت به محیط اطراف آن خواهند داشت و این می تواند جریان هایی بوجود آورد که آن فلزات را سریع تر از فقط گرانش به سمت هسته ستاره پایین بکشد.
بطور طبیعی، پاسخ برای هر ستاره متفاوت می باشد، برای اینکه بستگی به این دارد که ستاره چقدر جرم دارد و چقدر مواد سیاره ای مصرف کرده است. اما بطور کلی، ستاره شناسان دریافتند که ستارگان به مدت کمتر از یک میلیارد سال دارای فلزات در سطح خود هستند.
بدین سبب آنها برای یافتن شواهدی از "سیاره کُشی" باید ستاره ای کوچک تر از حدود یک میلیارد سال را شکار کنند. همین طور آنها نمی توانند تنها به یک ستاره بصورت مجزا نگاه کنند، برای اینکه غیر ممکنست که بگوییم آیا آن ستاره یک سیاره یا بیشتر را بلعیده است یا فقط با آن مقدار اضافی فلز متولد شده است.
در عوض، ستاره شناسان باید به سامانه های ستاره ای دوتایی نگاه کنند که در آن یک ستاره بطور قابل توجهی فلزات بیشتری نسبت به همدم خود دارد. بدین سبب ستاره شناسان با رصد سامانه های دوتایی که کمتر از یک میلیارد سال عمر دارند، می توانند در نهایت این ستاره های قاتل را دستگیر کنند.
منبع: gph.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان gph در مورد این مطلب