با كمك محقق ایرانی صورت گرفت؛
ردیابی علایم پاركینسون با كمك الگوریتمی نوین
کوتاه کننده لینک: بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که بر سلول های عصبی در ناحیه ای از مغز که حرکت را کنترل می کنند، تاثیر می گذارد و سبب لرزش، دشواری در راه رفتن و سایر مشکلات حرکتی می شود. با پیشرفت این بیماری افراد ممکنست در راه رفتن و صحبت به مشکل بربخورند.
به گزارش کوتاه کننده لینک به نقل از ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، برای ارزیابی شدت علایم، پزشکان برخی آزمایشات مانند آزمایش هایی که سرعت راه رفتن را اندازه گیری می کنند، انجام می دهد. این آزمایشات معمولاً هر چند ماه یک مرتبه در کلینیک انجام می شوند.
معمولاً نحوه راه رفتن ششمین علامت حیاتی می باشد و با امید به زندگی هم ارتباط دارد. بعنوان مثال، اگر بیماران سریعتر راه بروند، می توانند انتظار عمر طولانی تری داشته باشند.
در این مطالعه جدید دانشمندان مؤسسه پلی تکنیک فدرال لوزان با کمک محقق ایرانی "آرش عطرسایی" تعیین کردند که چگونه سرعت حرکت در بیماری پارکینسون تحت تاثیر قرار می گیرد. در این مطالعه، محققان ۲۷ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون را مورد بررسی قرار دادند.
سپس یک سنسور در کف پای آنها گذاشتند که سرعت راه رفتن آنها را ثبت می کرد. طی ارزیابی بالینی، از این بیماران خواسته شد که دو نوع آزمایش راه رفتن انجام دهند. در یک آزمایش افراد می بایست ۲۰ متر در یک خط مستقیم راه بروند. در آزمایشی دیگر از آنها خواسته شد تا پنج بار در یک محیط دایره شکل راه بروند.
این آزمایشات در دو نوبت یعنی هنگامیکه بیماران برای کاهش مشکلات حرکتی دارو مصرف می کردند و زمانیکه مصرف دارو را متوقف می کردند، انجام شد. دانشمندان برپایه داده های سنسورهای مذکور، میزان متوسط و بیشترین سرعت راه رفتن را برای هر فرد محاسبه کردند.
آرش عطرسایی، نویسنده ارشد مطالعه در این حوزه اظهار داشت: فعالیتهای روزانه می توانند اطلاعات بیشتری به ما بدهند و به ما بگویند که در زندگی واقعی چه اتفاقی می افتد، ازاین رو ما از بیماران خواستیم که به خانه بروند و برای یک روز سنسور را بپوشند. سپس با استفاده از الگوریتم های معتبری که داده های حرکتی حسگرها را تجزیه و تحلیل می کنند سرعت راه رفتن بیماران را به صورت شبانه روزی و به روشی عینی کنترل کردیم.
به صورت متوسط، مشخص شد که سرعت راه رفتن بیماران در خانه و کلینیک یکسان است. این تجزیه و تحلیل همینطور نشان داد که افراد تمایل دارند در مراحل کوتاه پیاده روی، کندتر حرکت کنند.
در خلال فعالیتهای روزمره بعضی از بیماران حتی سریعتر از حداکثر سرعتی که در کلینیک راه می رفتند حرکت کردند. این عمل که "قدم های استثنایی" نامیده می شود و معمولاً بین ۳۰ دقیقه تا سه ساعت بعد از مصرف داروهای آنها اتفاق می افتد.
عطرسایی در پایان اضافه کرد: یافته ها نشان می دهند که نظارت بر سرعت راه رفتن در طول فعالیتهای روزانه با استفاده از فناوری پوشیدنی می تواند به پزشکان کمک نماید تا بسته به علایم حرکتی بیماران، دوزهای دارو مناسبی را تجویز کنند. علاوه بر این حسگرها و الگوریتم ها به پزشکان امکان می دهد تا بیماران را از راه دور کنترل کنند که این امر می تواند به محافظت از افراد صدمه پذیر در شرایطی مانند بیماری همه گیر کرونا کمک نماید.
منبع: gph.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان gph در مورد این مطلب