پژوهشگران آمریكایی انجام می دهند
كوشش برای نامرئی كردن انسان با الهام از ماهی های مركب!
كوتاه كننده لینك: پژوهشگران آمریكایی اهتمام دارند تا توانایی ماهی های مركب در استتار را به سلول های انسان نیز منتقل كنند.
به گزارش کوتاه کننده لینک به نقل از ایسنا و به نقل از ساینمگ، اختاپوس ها، ماهی های مرکب و دیگر موجودات دریایی می توانند با بهره گیری از بافت های خاصی که در بدنشان وجود دارد، در انتقال و بازتاب نور دست ببرند و عمل ناپدید شدن را انجام دهند. پژوهشگران "دانشگاه کالیفرنیا، ارواین"(UCI)، سلول های انسان را مهندسی کرده اند تا توانایی های مشابه این موجودات را داشته باشند. آنها در این پژوهش تلاش کردند تا خاصیت پراکندگی و تنظیم نور را برای سلول های پستانداران نیز فراهم آورند.
"آترولی چاترجی" (Atrouli Chatterjee)، نویسنده ارشد این پژوهش اظهار داشت: هزاران سال است که انسان ها، شیفته خاصیت نامرئی شدن هستند و این موضوع، الهام بخش خیلی از حدس و گمان های فلسفی، آثار علمی- تخیلی و پژوهش های دانشگاهی بوده است. پروژه ما که در قلمرو علم جای می گیرد، بر طراحی و مهندسی سیستم ها و بافت های سلولی تمرکز دارد که خاصیت های قابل کنترلی را برای انتقال، بازتاب و جذب نور شامل می شوند.
چاترجی و گروهش امیدوارند که پژوهش آنها، به پیشرفت های غیرمنتظره ای در حوزه های در رابطه با استتار از امواج مادون قرمز ختم شود. آنها در این پژوهش، از روشی الهام گرفته اند که نوع ماده یک ماهی مرکب موسوم به "Doryteuthis opalescens" می تواند با بهره گیری از آن، از شکارچیان فرار کند. این ماهی برای فرار از شکارچیان، خطوط راه راه روی پوسته خودرا از رنگ سفید حدودا شفاف، به سفید مات تغییر می دهد.
پژوهشگران، از بعضی از ذرات بیناسلولی مبتنی بر پروتئین را که در این روش استتار بیولوژیک نقش دارند، الهام گرفتند و راهی یافتند تا آنها را به سلول های انسان نیز وارد کنند و به ارزیابی این مساله بپردازند که آیا این قدرت پراکنده کردن نور، قابل انتقال به حیوانات نیز هست یا خیر.
گونه های ماهی مرکب، سلول های خاصی موسوم به "leucophores" را شامل می شوند که توانایی منعکس کردن نور دارند. این سلول ها، ذراتی را در خود جای داده اند که از پروتئین هایی موسوم به "رفلکتین" (Reflectin) تشکیل شده اند.
پژوهشگران در آزمایش های خود، سلول های کلیه انسان را کشت کردند و به مهندسی آنها پرداختند تا بیان رفلکتین در آنها صورت بگیرد. آنها دریافتند که این پروتئین را می توان در ذرات موجود در سیتوپلاسم سلول به کار گرفت. همچنین، پژوهشگران با بهره گیری از میکروسکوپ نوری و طیف سنجی دریافتند که ساختارهای مبتنی بر رفلکتین سبب می شوند که سلول ها، پراکندگی نور خودرا تغییر دهند.
"آلون گورودتسکی"(Alon Gorodetsky)، استادیار مهندسی شیمی و بیومولکولی دانشگاه کالیفرنیا، ارواین اظهار داشت: ما دریافتیم که سلول ها نه فقط به بیان رفلکتین می پردازند، بلکه پروتئین را در چارچوب نانوساختارهای کروی در سراسر سلول پخش می کنند. ما دریافتیم که ساختارهای پروتئین در مقایسه با سیتوپلاسم داخل سلول ها، خاصیت های نوری متفاوتی دارند.
چاترجی اضافه کرد: آزمایش های ما نشان دادند که این اثرات، در سلول های مهندسی شده ظاهر می شوند اما در سلول هایی که فاقد ذرات رفلکتین هستند، وجود ندارند.
بااینکه انسان های نامرئی فقط در قلمرو موضوعات علمی- تخیلی ظاهر می شوند اما گورودتسکی و گروهش باور دارند که می توانند نتایج ملموسی نزدیک به این مفهوم عرضه کنند.
این پژوهش، در مجله "Nature Communications" به چاپ رسید.
منبع: كوتاه كننده لینك
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان gph در مورد این مطلب